01.

Peter zapłacił tyle, co zwykle, dodając do tego porządny napiwek. Nie narzekałam na wizyty u niego. Nie oszczędzał na mnie, a do tego był świetnym kochankiem. Czasem nawet dostawałam od niego drobne, ale drogie prezenty. Zdaje się, że mógłby uchodzić za wspaniały materiał na chłopaka.

- Lolly. - Jego głos przerwał mi zapinanie suwaka satynowej, czerwonej sukienki.

- Tak?- Uraczyłam go spojrzeniem.

- Poleciłem cię kumplowi. Jest zainteresowany – wyznał, naciągając bokserki na swój zgrabny tyłek.

Peter był wysokim, muskularnym mężczyzną. Na oko miał dwadzieścia osiem lat, ale nigdy nie pytałam go o wiek, by potwierdzić swoje przypuszczenia. Zresztą, jakie to miało znaczenie? Naprawdę go lubiłam. Rozmowy z nim były odprężające i czasami nie czułam się tak, jakbym w istocie przychodziła do swojego klienta.

- Świetnie. Jutro nie mogę, ale każdy inny dzień mi pasuje. – Niewątpliwie ucieszyłam się na okazję dodatkowego zarobku.

- Piątek o dwudziestej? – Zapytał, unosząc brew ku górze.

Uśmiechnęłam się lekko. Czyżby przejmował obowiązki mojego „alfonsa”?

- W porządku. Mam tylko nadzieję, że to nie jest jakiś stary oblech, który rzuci jakimiś drobniakami – oznajmiłam, posyłając mu groźne spojrzenie.

- Znamy się nie od dziś – wyjaśnił - Nie wpakowałbym cię w takie gówno, skarbie. Będziesz zadowolona.

Pokiwałam głową, kończąc się ubierać.

- Jeśli to wszystko, to uciekam – powiedziałam. Wsunęłam zapłatę, którą wcześniej zostawiłam na stoliku do małej kopertówki i odwróciłam się do mężczyzny z delikatnym, zalotnym uśmiechem na ustach.

- Jest jedna rzecz, którą kazał ci przekazać. Chciałby żebyś przyszła w stroju seksownej pokojówki. Odpowiednio zapłaci - poinformował.

- Klient nasz pan - odpowiedziałam sarkastycznie, kręcąc z rozbawieniem głową.- Cześć - rzuciłam na odchodne i opuściłam jego willę.

Idąc chodnikiem wzdłuż dzielnicy bogaczy, usłyszałam dźwięk swojego telefonu. To Peter przysłał adres swojego kumpla. Kilka sekund później zauważyłam przychodzące połączenie od Evelyn, mojej najlepszej przyjaciółki.

- Hej mała, jesteś już wolna? - Zaświergotała radośnie. Uwielbiałam ten jej optymizm. W każdej chwili potrafiła wywołać na mojej twarzy szeroki uśmiech i robiła to zupełnie bez wysiłku.

- Właściwie to tak. Wpaść do ciebie?

- Nie. Spotkajmy się w galerii, muszę iść na zakupy. Widziałam ostatnio cudowną sukienkę.

- Chodzisz na zakupy, co dwa dni - zaśmiałam się.- Ale zgoda. Będę przy fontannie z dwiema latte.

- Do zobaczenia - pożegnała się i mogłam włożyć telefon z powrotem do torebki.

~*~

- Ale wymagania - prychnęła Ev, gdy opowiedziałam jej o preferencjach nowego klienta.

- Cóż mogę zrobić? Płaci, to dostaje. Taka nasza praca, złotko. - Podczas, kiedy ona weszła do przymierzalni, ja rozglądałam się za strojem na piątkowy wieczór.

- Idę dzisiaj do Dereka. - Brunetka wyłoniła się zza kotary, ubrana w fantazyjnie wycięty top w kolorze czerwonego wina oraz krótkie skórzane spodenki. Wyglądała zabójczo. – Może być?

Pokiwałam energicznie głową, podchodząc bliżej przyjaciółki.

- Derek to ten palant od nieruchomości, co ma fetysz na gryzienie?- Usiłowałam skojarzyć. Wbrew pozorom nie było to wcale takie proste. Każda z nas miała swoich klientów i czasem te wszystkie opowieści o ich upodobaniach, czy dzielenie się wrażeniami zlewały się w jedno. 

- Dokładnie ten sam - westchnęła ciężko.- Jest uroczy, ale mam przez niego siniaki. - Zmarszczyła nos.

- Ubierz się tak, a będziesz miała ich więcej – zaśmiałam się, mrugając do niej porozumiewawczo.

- Idziesz dziś do mamy?-  Zmieniła temat.

- Tak. Dawno już jej nie widziałam – odpowiedziałam, chwytając wieszak z kreacją idealną dla mnie.

- Phoebe, nie martw się tak o nią. Płacisz grubą kasę za ten dom opieki, więc na pewno wszystko jest dobrze - pocieszała mnie, wiedząc ile kosztowała mnie emocjonalnie konieczność oddania rodzicielki do ośrodka.

- Tak, wiem. Chodź, zapłacimy za to i skoczymy po buty. Potem pójdę jeszcze kupić jej ulubione muffinki - zbyłam ją sztucznym uśmiechem i ruszyłam przed siebie.

~*~

Ośrodek znajdował się w malowniczej i spokojnej części Londynu. Tylko nielicznych było stać na pozostawianie tu swoich chorych bliskich. Dzięki temu, jak pracowałam moja mama nie musiała tułać się po szpitalach. Opłacałam odpowiednie leczenie oraz profesjonalną opiekę. Niełatwo było mi zostawiać ją tutaj samą, ale niestety nie dawałam już sobie rady. Mama od lat chorowała na Alzheimera. Uznałam, że będzie bezpieczna w miejscu, w którym ciągle ktoś nad nią czuwał. W końcu zanim podjęłam tę decyzję prawie spaliła nasze mieszkanie. Zostawiła zapaloną świeczkę tuż przy firance, która szybko zajęła się ogniem. Gdybym wtedy wróciła później, mogłabym tylko płakać na jej pogrzebie.

Po zakupach z Evelyn, pojawiłam się w swoim domu na krótką chwilę, by założyć na siebie coś mniej wyzywającego. Moja mama nie wiedziała, czym się zajmowałam. Chociaż nawet gdyby wiedziała pewnie zaraz, by o tym zapomniała. Czasami nawet nie potrafiła sobie przypomnieć, kim dla niej byłam.

W jeansowych spodniach i koszulce z nadrukiem oraz w trampkach zjawiłam się w domu opieki. W dłoni trzymałam reklamówkę z ulubionymi ciastkami mamy. Pielęgniarka przywiozła ją na wózku do sali widzeń. Wyglądała dobrze, była zadbana, czysta i niewychudzona, co bardzo mnie cieszyło.

- Cześć, mamo. - Schyliłam się i pocałowałam jej pomarszczony policzek.- Przyniosłam ci kremówki.

- Och dziękuję ci... - Zacięła się, najwyraźniej próbując odszukać w pamięci moje imię.

- Phoebe. Jestem Phoebe, mamo - przypomniałam jej, a ona tylko przepraszająco się uśmiechnęła.

Zrobiłam dla nas ziołową herbatę, poczęstowałam ją ciastkami i spędziłam z nią całe popołudnie. Jak zwykle wypytywała o to, czy miałam już męża i dzieci. Potem śmiała się, mówiąc, że nie wie czy ich dożyje. Bolało mnie to, że nie potrafiłam być jej wymarzoną córeczką.

Poszłam na skróty, zgadzając się na pracę u Martina. Nie starałam się o dyplomy lub certyfikaty, zależało mi na szybkiej i porządnej gotówce, a że miałam ładne, zgrabne ciało, mogłam na nim zarobić.

Patrząc w zmęczone i zdezorientowane otoczeniem oczy matki, utwierdzałam się w przekonaniu, że robię to wszystko dla niej, chociaż nie byłaby ze mnie dumna.

Około godziny dziewiętnastej zostałam poproszona o opuszczenie ośrodka, gdyż seniorzy mieli udać się na kolację. Obiecałam mamie, że wkrótce ją odwiedzę, po czym mocno uściskałam i pozwoliłam, by ją zabrali. Jej uśmiech znaczył dla mnie wiele, dlatego z każdym dniem przekonywałam się, że było jej tu dobrze.

Pracowałam, więc dalej, wmawiając sobie, że jest to jedyny sposób, by utrzymać wszystko w idealnym porządku.

__________________________________________________________

Witam ponownie!
Tu Niezapominajka.
Wszelkie opóźnienia miałam zwalić na Charlie, ale nie mogę jej tego zrobić. Miałyśmy poprawić ten rozdział razem, dopracować do perfekcji, ale jest bardzo zajęta, więc wstawiam tak, jak jest. Mam nadzieję, że tak czy siak będzie się Wam podobał.
Serdecznie dziękujemy za komentarze pod poprzednim rozdziałem i cieszymy się, że przyciągnęłyśmy tak wielu czytelników. Obyśmy Was nie zawiodły.
Co do dni, w które mają się pojawiać odcinki, nie ustaliłyśmy tego jeszcze, ale jak tylko Charlie wróci z tych wszystkich wyjazdów, na pewno będziemy wstawiać je regularnie.
Dziś może nie jest zbyt długo, ale miałyście okazję poznać naszą Phoebe z nieco innej strony.
Prolog i pierwsze dwa rozdziały pisałam sama, ponieważ dopiero później namówiłam moją współautorkę do wspólnego pisania, ale gdy się w to włączyła, wszędzie wtrąciła swoje trzy grosze, za co jestem jej bardzo wdzięczna, bo wygląda to znacznie lepiej.
Całujemy <3