12.

Ważna notka pod rozdziałem :)

Elegancka i znakomicie ubrana kobieta zmierzała jedną z londyńskich ulic wprost do ustronnej kawiarenki, mieszczącej się w tej części miasta, do której wcześniej nie zwykła nawet zaglądać. Jej życie ostatnimi czasy kręciło się wokół najbardziej popularnych i wysoko cenionych miejsc wśród Londyńczyków. Przyzwyczaiła się do niebotycznie wysokich cen na metkach i ludzi, którzy usługiwali jej, jakby to było dla nich najbardziej atrakcyjne zajęcie. A ona wierzyła w ich sztuczną życzliwość, czy fałszywe uśmiechy i śmiała się uroczo, gdy każdy pytał ją o samopoczucie. Pokochała życie w luksusie, drogie ciuchy i nowych znajomych, dlatego nie miała zamiaru z tego wszystkiego zrezygnować. W każdym razie, nie tak łatwo.

Jedyne, co musiała zrobić, by pozostać przy tym wspaniałym i łatwym życiu, to usunąć ze swojej drogi pewną przeszkodę. Przeszkodę o imieniu Phoebe.

Sophia Smith doskonale zdawała sobie sprawę, że popełniła błąd odchodząc od Liama. Była jednak przekonana, że może to łatwo i szybko naprawić. Wierzyła, że Payne wciąż żywił do niej gorące uczucia, a jego „związek” z prostytutką był jedynie odskocznią. Musiał przecież w jakiś sposób się pocieszyć po stracie ukochanej.

Weszła do średniej klasy kawiarni, rozglądając się z odrazą po wnętrzu. Drewniane stoliki, pokryte różnokolorowymi obrusami w żadnym razie nie przypadły jej do gustu. Podobnie, jak pomalowane farbą krzesła, czy tandetne obrazy, wiszące na ścianie. Wszystko w tym pomieszczeniu wydawało się krzyczeć o swojej niskiej cenie. Sophia już naprawdę dawno nie była w podobnym miejscu. I po raz kolejny tego dnia naszła ją pewna obawa. Wiedziała, że jeśli czegoś nie zrobi, by zatrzymać Liama Payna przy sobie już niedługo będzie zmuszona odwiedzać właśnie takie miejsca. Tanie kawiarnie i tanie sklepy, gdzie ludzie wcale nie uśmiechali się do ciebie i nie zadawali mało istotnych pytań o samopoczucie.

Jeszcze raz obrzuciła wzrokiem pomieszczenie. Tym razem nie skupiała się jednak na meblach, a na poszukiwaniu pewnego mężczyzny, z którym była umówiona. Co prawda, spóźniła się kilka minut, ale była pewna, że nijaki Martin Kinnley siedział przy którymś ze stolików i na nią czekał.

I nie pomyliła się.

W samym rogu kawiarenki zauważyła mężczyznę w średnim wieku. Ciemne włosy i nieprzyjemna mina zdecydowanie mówiły jej, że to właściwy facet.

Ze sztucznym uśmiechem na twarzy podeszła do odpowiedniego stolika. Zanim się jednak odezwała, wolną dłonią poprawiła swoją czarną, obcisłą sukienkę, a czerwoną, skórzaną torebkę, znajdującą się na zgięciu jej ramienia, lekko uniosła ku górze. Po chwili zdjęła z nosa okulary przeciwsłoneczne i z zadartym ku górze podbródkiem, zapytała:

- Martin?

- Dzień dobry, pani Smith – odpowiedział wyniośle. On także ze swoim eleganckim, trzyczęściowym garniturem nie pasował do tego miejsca. Nie był typowym alfonsem, którego często widzi się w filmach. Nie był ani wielki, ani gruby i nie miał na nosie tych tandetnych, wąskich okularów. Był wyniosły i, jak łatwo się domyślić, obnosił się ze swoim bogactwem. Na nadgarstku mężczyzny widniał srebrny i nieziemsko drogi zegarek. A wielki sygnet na jednym z jego palców, nadawał jego delikatnym i bardzo zadbanym dłoniom ostrości. – Proszę usiąść.

Nie wstał, aby odsunąć przed kobietą krzesło. I choć był niewiarygodnie bogaty w żadnym razie nie miał zamiaru wydać ani grosza na lekcje dobrego wychowania. Niesłychane, bo mimo faktu, iż zarabiał tylko i wyłącznie dzięki kobietom, je same traktował, jak nic nieznaczące przedmioty. Uważał je za nic i wcale nie krył się ze swoimi myślami.

- Przejdźmy od razu do rzeczy – prychnął, sięgając po stojącą przed nim szklankę ze szkarłatną cieczą. W żadnym razie, oczywiście, nie zaproponował kobiecie nic do picia. Nie martwił się w końcu o nikogo potrzeby, miał na uwadze tylko swoje dobro.  – Proszę mi powiedzieć, dlaczego mnie pani tu sprowadziła – dodał, wyrażając swoje niezadowolenie z powodu swojej obecności w tak tandetnym miejscu. Podobnie jak panna Smith nie bywał w tak tanich i niecieszących się popularnością miejscach.

- Zależy mi na dyskrecji – oznajmiła sucho. – Nikt nie może się dowiedzieć, że rozmawialiśmy.

- Oczywiście – odparł nonszalancko, wygodnie rozpierając się na krześle. – Jestem bardzo dyskretnym mężczyzną.

Sophia uśmiechnęła się w podzięce, ale zanim zdążyła mu odpowiedzieć, mężczyzna kontynuował:

- W czym mogę więc pani pomóc? Chodzi o pracę? Jeśli tak, gwarantuję, że jestem w stanie załatwić pani naprawdę dobrych klientów. Jestem przecież najlepszy w tym mieście.

Skromnością również nie grzeszył. No, bo, po co? Doskonale znał swoją wartość. I podobnie, jak wielu interesujących się jego branżą dobrze wiedział, że jest najwyżej ceniony w Londynie. Miał najlepsze dziwki.

Kobieta burknęła coś niezrozumiałego pod nosem, pokazując swoje oburzenie. Martin, oczywiście, mylnie je odczytał. Ale zanim zdążył powiedzieć coś niewłaściwego i obraźliwego, Sophia zabrała głos.

- Nie chodzi o mnie – warknęła. – A o jedną z pańskich dziwek.

- Ach, rozumiem – zaczął, uśmiechając się cwaniacko. – Proszę tylko powiedzieć, jaki jest pani typ, a zaaranżuję spotkanie.

Smith pokręciła z dezaprobatą głową.

- Źle mnie pan zrozumiał.

- Doprawdy? – Martin wydawał się naprawdę dobrze bawić.

- Przyszłam w sprawie Phoebe, albo, jak pan pewnie woli, w sprawie Lolly.

Martin nieco się wyprostował, po czym poprawił klapy swojej marynarki. W tamtej chwili wydawał się być nagle niesamowicie zainteresowany całą rozmową.

- Lolly? Co z nią?

Sophia uśmiechnęła się cwaniacko, zadowolona, że zwróciła na siebie całą uwagę mężczyzny. Dodatkowo, jego reakcja powiedziała jej, że i on najwyraźniej ma jakieś zastrzeżenia do pracy Phoebe.

- Ta kobieta umawia się z moim chłopakiem.

 Martin roześmiał się głośno. Rechotał przez dobre kilka sekund, a gdy znowu przemówił, jego głos był przesiąknięty dobrym humorem.

- Przychodzi pani do mnie, by powiedzieć, że pański chłopak sypia z prostytutką? Proszę wybaczyć – zaczął, podnosząc się z miejsca i wciąż rechocząc – ale to nie mój problem, że mu pani nie wystarcza.

Smith skrzywiła się na jego słowa, ale udała, że puściła je mimo uszu.

- Mój chłopak nazywa się Liam Payne.

Uśmiech na twarzy mężczyzny momentalnie zamienił się w grymas.

- Co proszę?

- Liam Payne. I myślę, że spotkania tej dwójki w istocie są naszym problemem.

Martin ponownie zajął miejsce przy stoliku, obrzucając Smith ostrym i uważnym spojrzeniem.

- To niemożliwe – oznajmił ściszonym głosem. – Lolly z całą pewnością nie spotyka się z tym celebrytą. Zabroniłem jej tego.

Sophia uśmiechnęła się z wyższością.

- Widocznie nie pa pan posłuchu wśród swoich dziwek.

Wszystkie mięśnie Martina wydawały się spiąć w jednej sekundzie. Ale przecież nie mógł użyć siły fizycznej, by uciszyć tę kobietę. Na pewno nie w publicznym miejscu.

Nienawidził, gdy ktoś z niego kpił. Nienawidził, gdy ktoś ignorował jego polecenia. A Phoebe bez wątpienia to zrobiła. Nie pierwszy raz z resztą. Był gotowy dać jej nauczkę, po której się nie pozbiera. I wiedział, że zrobi wszystko, co w jego mocy, żeby spełnić swoje groźby, którymi kiedyś ją uraczył. On nie rzucał słów na wiatr i chciał, aby Lolly się o tym przekonała.

- Doskonale wiem, co musimy zrobić, by zakończyć ten absurdalny związek. Zresztą, nie chcę by o moich dziewczynach pisano w prasie. To mogłoby zepsuć moją reputację. Klienci muszą wiedzieć, że wszystko, co robię odbywa się w tajemnicy.

Oczywiście, nie był to główny powód, dla którego chciał zakończyć ten cyrk, ale przecież nie mógł powiedzieć pannie Smith prawdy. Nie mógł ryzykować, że kobieta zrezygnuje ze współpracy przy tej intrydze.

- Zadzwonię do pani, gdy wszystko ustawię.

~*~

Tego dnia nie miałam na nic siły. Zdawałam sobie sprawę, że obwiniać mogę za to moje ostatnie spotkanie z Liamem, ale wolałam myśleć, że to zwykły ból głowy spowodowany zmianą pogody. W końcu w przeciwieństwie do poprzedniego dnia, było naprawdę słonecznie. Silne promienie słońca wlewały się do mojego mieszkania z tak wielką arogancją, że w końcu byłam zmuszona, by zasłonić wszystkie okna.

Evelyn niejednokrotnie dzwoniła, próbując mnie wyciągnąć na miasto. Miała najwyraźniej nadzieję, że zakupy, albo szwendanie się po londyńskich ulicach poprawi mi humor. Niestety. Nie miałam najmniejszej ochoty, by wyjść na zewnątrz i zmierzyć się ze światem. Albo z tym cholernym słońcem, które zamiast poprawić mi humor jedynie przypominało o tym, jak bardzo jestem nieszczęśliwa.

Nigdy nie przypuszczałam, że facet będzie w stanie mnie tak zranić. Zwłaszcza, że nie zdążyliśmy tak naprawdę się poznać. Przecież nasza przygoda miała się tamtego dnia dopiero zacząć. Dopiero po powrocie Liama miałam stać się wolna. Skończyć ze swoim zawodem i zająć się czymś, do czego będę mogła przyznać się mamie.

Z rozmyślań wyrwał mnie dźwięk telefonu. Bardziej z przyzwyczajenia, niż z dobrej woli, sięgnęłam po komórkę i sprawdziłam, kto dzwoni. Podczas tej krótkiej czynności towarzyszyło mi mnóstwo myśli: Co jeśli to Liam? Odebrać, czy zignorować połączenie? A może to Ev z kolejną głupią propozycją wspólnego spędzenia czasu?

Niestety, a może i stety, nie było to żadne z nich.

- Cześć, Martin – odebrałam nawet nie starając się stłumić zmęczonego głosu i zastąpić go sztucznym optymizmem. Zresztą, nie sądziłam, by mogło go to w istocie interesować.

- Spałaś? – Zapytał z udawaną troską.

- Tak – skłamałam. – Zrobiłam sobie małą, popołudniową drzemkę.

- Wspaniale. Rozumiem, więc, że zebrałaś odpowiednie siły na wieczór. Mam dla ciebie klienta.

- Dzisiaj?

- A co, masz inne plany?

Westchnęłam głośno. Jeśli użalanie się nad swoim losem można było uznać za plany na wieczór, to tak – byłam zajęta.

- Nie, po prostu nie mam ochoty.

- To lepiej jej nabierz, bo to ważny wieczór. Przyjedź do hotelu Stark na godzinę dwudziestą. Pokój numer dwieście czterdzieści. Klient będzie już na ciebie czekał.

- Nie powiesz mi, kto to? – Zapytałam zdziwiona. Martin był doskonałym gawędziarzem. Uwielbiał zatruwać mi życie, opowiadając o klientach i sprzedając różne, małoznaczące anegdoty z ich życia.

- A jaki w tym sens? Masz go po prostu porządnie wypieprzyć, by wrócił do nas następnym razem. Ubierz się ładnie.

- Oczywiście – odparłam z udawanym entuzjazmem.

Być może jedynym sposobem, by zapomnieć o Paynie, było spotykanie się z innymi mężczyznami. Seks najwyraźniej miał stać się moim lekarstwem na rozczarowanie.

~*~

Stanęłam pod pokojem o odpowiednim numerze, ale po raz pierwszy nie mogłam odnaleźć się w roli, jaką miałam odegrać. Czasem z Evelyn śmiałyśmy się, że bycie dziwką ma wiele wspólnego z grą aktorską. Na każdym spotkaniu wcielałyśmy się w kogoś innego. Raz seksowna pielęgniarka, drugim razem pokojówka, a kolejnym sekretarka. Nie raz bawiłam się w zazdrosną kochankę, czy pomocnicę św. Mikołaja. Niekiedy mężczyźni żądali, abym była po prostu sobą, ale w istocie nie robiłam tego ani przez chwilę. W tamtych chwilach nie byłam Phoebe. To przecież Lolly była odważna, zabawna i niepokonana. Nie bała się niczego. Żadne wyzwanie nie było jej groźne.

Phoebe natomiast była tak naprawdę po prostu przestraszoną dziewczyną, która szukała miłości i zrozumienia. Żałowałam, że Liam nie potrafił mi tego dać. Zabawne, że jeszcze tak niedawno wydawał się być mężczyzną wprost stworzonym dla mnie. Ufał mi i chciał żebym była jego. Chciał mnie mieć tylko dla siebie, a moja przeszłość nie miała dla niego żadnego znaczenia.

Zanim zapukałam do pokoju naszła mnie pewna myśl: może powinnam jeszcze raz porozmawiać z Liamem i wytłumaczyć sobie z nim tę całą sprawę? Najwyraźniej jakaś część mnie wciąż chciała myśleć, że przyjazd Sophii jest zwykłym nieporozumieniem.

Pokręciłam głową, starając się odgonić wszelkie myśli.

Koniec z Liamem – postanowiłam sobie i momentalnie uniosłam rękę do góry, by zapukać do drzwi.

- Otwarte! – Zabrzmiał dobrze mi znany głos.

Zaskoczona złapałam za klamkę, po czym już bez wahania weszłam do środka.

- Peter? – Zapytałam, nie kryjąc swojego zdziwienia.

Chciałam zapomnieć o Liamie, a moim klientem okazał się być jego przyjaciel. Naprawdę zabawne. Los widocznie lubił sobie ze mnie kpić.

- Lolly, kochanie – zawołał radośnie, zmierzając w moim kierunku z otwartymi ramionami. – Wydajesz się być zaskoczona moim widokiem.

Przytuliłam mężczyznę, zupełnie ignorując jego wypowiedź. Nie zamierzałam mu przecież opowiadać o rozmowie z Martinem i fakcie, że z dzisiejszego spotkania zrobił sobie pewnego rodzaju niespodziankę.

- Wyglądasz na zmęczoną – westchnął mężczyzna, obrzucając mnie uważnym spojrzeniem.

Zanim pojawił się Liam, Peter był jednym z moich ulubionych klientów. Był dowcipny, przyjacielski i w żadnym razie niczego nie udawał. Dla niego seks był po prostu seksem, a wszelkie gry i kłamstwa odkładał na bok. Lubiłam o nim myśleć, jako o swoim przyjacielu do łóżka. Tyle, że Peter dodatkowo płacił mi za tę „przyjaźń z korzyściami”.

- Nie spałam zbyt dobrze – odpowiedziałam szczerze. Był jednym z tych niewielu klientów, przy których ta moja łagodniejsza i prawdziwa strona osobowości próbowała się wydostać.

- Moje biedactwo – westchnął. Podszedł do hotelowego barku i wyciągnął dwie szklanki.

- Dla mnie woda – oznajmiłam, zanim zdążył standardowo nalać mi whisky.

Peter pokiwał głową. Nalał nam odpowiednich trunków i postawił dwa szklane naczynia na niewielkim stoliku pomiędzy nami. Następnie podszedł do mnie wolnym, swobodnym krokiem i położył mi obie dłonie na biodrach.

- Pozwól, że choć odrobinę poprawię ci humor – powiedział i zbliżył swoje usta do mojej szyi. Z każdym następnym pocałunkiem jego ruchy robiły się coraz bardziej zachłanne. Peter nie tylko brał, ale również dawał.

Najpierw pozbawił mnie czarnej marynarki, potem zajął się rozpinaniem obcisłej sukienki, a ja przez chwilę pomyślałam, że może miałam rację, myśląc, że seks z mężczyznami pomoże w jakimś stopniu posklejać moje popękane serce. Ale zaledwie sekundę później okazało się, że nie mogłam się bardziej mylić.

Nie pamiętam, bym cokolwiek słyszała. Wiedziałam tylko, że w jednej chwili Peter mnie całował, a w drugiej z zapartym tchem przyglądałam się, jak drzwi pokoju się otwierają, a w przejściu stanął ten, o którym tak desperacko próbowałam zapomnieć.

~*~

Witajcie kochani w Nowym Roku! :)

Jak tam Sylwester i początek 2015?

U nas wszystko w porządku.

Dowiedziałyśmy się, że The Hooker zostało nominowane do Bloga Miesiąca! Jest to dla nas ogromne wyróżnienie, za które dziękujemy i chciałybyśmy prosić o głosy w sondzie. Liczymy na Was :) Głosować możecie w linku poniżej lub na Spis1D.
Blog Miesiąca

Całujemy! <3